Ελλάς, χώρα ηρώων

Του Χρήστου Μπολώση

 

Αγαπητοί μου συμπολίτες, που λέει και ο κ. πρωθυπουργός, έχετε αναλογισθεί ποτέ πόσα μνημεία μας περιτριγυρίζουν και δεν γνωρίζουμε την ιστορία τους και το τι ακριβώς συμβολίζουν; Και δεν μιλώ βέβαια για το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου ή τους ανδριάντες του Κολοκοτρώνη, του Τρικούπη και άλλων, των οποίων την ιστορία, λίγο πολύ την ξέρουμε.
 

Μιλάω για μνημεία τα οποία άλλα θέλουν να πουν και άλλα λένε. Μιλάω για μνημεία, που είναι… μνημεία βλακείας. Μιλάω για μνημεία τραβηγμένα από τα μαλλιά, που στήθηκαν για να στηθούν.

 

Μπαίνοντας λοιπόν στην Αθήνα ερχόμενος από τα Μεσόγεια, η κίνηση που είναι μόνιμη σ΄ εκείνο το σημείο, σε αναγκάζει να σταματήσεις όξω από το Μέγαρο της ΕΡΤ. Χαζεύοντας βλέπεις στο προαύλιο μία στήλη, σαν επιτύμβια δείχνει, που παριστάνει την αγωνιώδη προσπάθεια μερικών ανθρώπων να βγουν από ένα ασανσέρ στο οποίο έχουν κλεισθεί, προφανώς λόγω διακοπής του ρεύματος, ή λόγω βλάβης, ή επειδή δεν πλήρωσε ο διαχειριστής τον λογαριασμό της ΔΕΗ.

 

Επειδή είσαι και περίεργος αλλά και φιλομαθής γκουγλάρεις το «μνημείο ΕΡΤ» και διαβάζεις: «Ένταση και φαιδρότητα στην αποκάλυψη του “μνημείου των νεκρών” της ΕΡΤ» και συνεχίζεις: «”Στα κάγκελα της ΕΡΤ δεν μπήκε το τανκς και κανένας Ντερτιλής δεν δολοφόνησε το Διομήδη Κομνηνό και τα άλλα παιδιά την επομένη του Πολυτεχνείου. Στην ΕΡΤ μπήκε, όμως, το τανκς της ανεργίας και της ανασφάλειας, και αυτή η ανασφάλεια και η ανεργία είναι που έστειλε τους ανθρώπους στον άλλο κόσμο”. Με αυτή τη φράση, του επικεφαλής της ΕΡΤ Διονύση Τσακνή, κορυφώθηκε σήμερα το κυβερνητικό αφήγημα προς “τιμήν των 23 εργαζομένων και αλληλέγγυων που έχασαν τη ζωή τους τη διετία 2013-2015” εξαιτίας της απόφασης της κυβέρνησης Σαμαρά να κλείσει την κρατική τηλεόραση». Σφουγγίζεις τα μάτια σου και σκέφτεσαι «καλά 23 εργαζόμενοι πέθαναν διότι ο Σαμαράς έκλεισε την ΕΡΤ;». Φίλε όσο κι αν περιμένεις ουδείς θα σου απαντήσει.

 

Συνεχίζεις περίλυπος και σκυθρωπός με το μυαλό στους ήρωες και καθώς φτάνεις στη διασταύρωση της Πανεπιστημίου με τον πεζόδρομο της Κοραή, εκεί στη γωνία σηκώνεις τα δακρυσμένα μάτια σου και διαβάζεις μία εντοιχισμένη πλάκα: «Την περίοδο 1962-1964 στο κτίριο αυτό στεγάστηκε η Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδος, ΕΦΕΕ, η οποία με τους αγώνες όλων των φοιτητών συνέβαλε στην προαγωγή της παιδείας, του πολιτισμού και του εκδημοκρατισμού της δημόσιας ζωής της χώρας». Ταρακουνιέσαι σύγκορμος. Τι λες βρει παιδί μου, εδώ στεγάστηκε η ΕΦΕΕ χάρη στις άοκνες προσπάθειες της οποίας οδηγήθηκε η χώρα στον εκδημοκρατισμό; Αφού θυμίσουμε ότι από τον πολύ εκδημοκρατισμό σε λίγο είχαμε την 21η Απριλίου, αναρωτιόμαστε, τι ακριβώς τιμά η πινακίδα. Το ότι εκεί μέσα υπήρχε μια παλιογραφομηχανή, ένας κάλαθος αχρήστων και μερικά τασάκια τίγκα στο αποτσίγαρο; Ε δεν ήτανε ούτε το Χάνι της Γραβιάς, ούτε οι Βερσαλλίες, που υπεγράφη η ομώνυμη Συνθήκη, που τσάντισε τους Γερμανούς. Αν κάνουμε εθνικό κειμήλιο ένα γραφειάκι τότε τι να πει το γραφείο του Παλαμά, του Παπαδιαμάντη, αλλά και του Ψαθά, του Τσιφόρου και τόσων άλλων. Ψυχραιμία παιδιά. Οι ήρωες δεν κατασκευάζονται.

 

Κατηφορίζοντας την Πανεπιστημίου να σου άλλο ένα μνημείο, μικρότερο, όπου διαβάζεις: «Αφιερώνεται στη μνήμη των Αγωνιστών Επαγγελματοβιοτεχνών… (και αναφέρει τα ονόματα)… Σκοτώθηκαν εδώ στην πρώτη Πανεπαγγελματική απεργία. 10 Μαρτίου 1927». Ποιος τους σκότωσε; Μάλλον οι κακοί αστυνομικοί…

 

Κάτι μουρμουρίζεις μέσα από τα δόντια σου και παίρνεις το μετρό για τον Πειραιά να δεις ένα φιλαράκι σου. Χαζολογώντας να περάσει λίγο η ώρα, το μάτι σου πέφτει σε μία μαρμάρινη πλάκα στην οποία διαβάζεις: «Στο κτίριο αυτό, έγινε το Α’ ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΚΕ ΚΚΕ από 17-23 Νοέμβρη 1918. Κ.Ο. Πειραιά ΚΚΕ». Τώρα εσύ κάθεσαι και σκέπτεσαι: «Ρε μεγάλε, τότε ιδρύθηκε το ΣΕΚΕ και μετονομάστηκε σε ΚΚΕ το 1925, δηλαδή 7 χρόνια μετά. Πώς το 1918 ήταν ΣΕΚΕ ΚΚΕ;» και άμα βρεις απάντηση εμένα να με χε@@@@@ άμα λάχει να ‘ουμ, που έλεγε και ο Χάρι Κλιν.

 

Αφού πιείς τα ουζάκια σου με το φιλαράκι, άντε πάλι πίσω στη διαμαντόπετρα, της γης το δαχτυλίδι.

 

Στη στάση του μετρό στο Σύνταγμα σε περιμένει μία ευχάριστη έκπληξη. Εκεί βλέπεις ένα καροτσάκι για μωρό άνευ μωρό, φορτωμένο με λογής λογής μπόγους και με μία πινακίδα που γράφει: «Καλημέρα. Περιοδικό δρόμου ΣΧΕΔΙΑ. Βραβευθέν με Αριστείο Κοινωνικής Έκφρασης», άνευ λοιπών διευκρινίσεων. Και τώρα εσύ μένεις με την απορία. Ποιος στο καλό το βράβευσε; Η Ακαδημία Αθηνών; Η Ακαδημία Κινηματογράφου, που μοιράζει τα Όσκαρ; Η Ανίτα Πάνια; Όλα τα παραπάνω; Περίεργο, άμα δε και μυστήριο.

 

Κάποτε, έρχεται και η Κυριακή και ως πιστός και φιλότιμος ΑΕΚτζης πηγαίνεις για το καθιερωμένο προσκύνημα στον Ναό, την «Αγιά Σοφιά». Δίπλα από τα γήπεδο, υπάρχει μία μεταλλική πλάκα με τη φωτογραφία παλαιμάχου ποδοσφαιριστού της ΑΕΚ, που γράφει: «Σπύρος Κοντούλης. Ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ και μέλος του ΕΑΜ. ΚΚΕ». Αυτό, καθόσον όσοι σκοτώθηκαν από τους Γερμανούς, οι οποίοι ως γνωστόν είναι φίλοι μας, στην Κατοχή ανήκαν στο ΚΚΕ. Ποιος το λέει; Το ΚΚΕ!…

 

Όμως φίλοι μου ήδη βρισκόμαστε προ του Αγίου και Ελληνικού Πάσχα.

Ας αφήσουμε (για λίγο όμως…) τη γκρίνια και ας αφήσουμε την καρδιά μας να πλημμυρίσει αγάπη που πηγάζει από τον σταυρό του Θεανθρώπου.

Χρόνια πολλά φίλοι μου. Χαρούμενη Ανάστατη και καλό Πάσχα.

Εμείς, συν Θεώ, θα τα ξαναπούμε στις 23 Μαΐου.

 

Γελάστε γιατί χανόμαστε

 

πηγή

Τα πυρηνικά έχουν έρθει για να μείνουν – Ουτοπία ο πυρηνικός αφοπλισμός

Γράφει ο Ευθύμιος Τσιλιόπουλος
 

Νέα ηχηρή προειδοποίηση στην Δύση για το ενδεχόμενο πυρηνικού πολέμου, εξαπέλυσε ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, επισημαίνοντας ότι είναι «ιδιαίτερης ανησυχίας το γεγονός ότι η “τρόικα” των δυτικών πυρηνικών χωρών είναι μεταξύ των βασικών χρηματοδοτών του εγκληματικού καθεστώτος του Κιέβου, οι βασικοί υποκινητές διάφορων προκλητικών βημάτων. Βλέπουμε στρατηγικούς κινδύνους σε αυτό, που οδηγούν σε αύξηση του επιπέδου του πυρηνικού κινδύνου».
 

Η “τρόικα” που αναφέρεται ο Λαβρόφ είναι οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία. Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, έφερε και πάλι στο προσκήνιο τα σενάρια πυρηνικού πόλεμου, τερματίζοντας μάλλον άδοξα την συζήτηση περί πυρηνικού αφοπλισμού. Οι υπέρμαχοι του εστιάζουν στην ολέθρια αποτελεσματικότητα των πυρηνικών. Οι πολέμιοι του υποστηρίζουν ότι τα πυρηνικά βοηθούν στη διατήρηση της ειρήνης, λόγω της “ισορροπίας τρόμου” που επιβάλουν.

 

Την ίδια στιγμή, η διεθνής ανησυχία εντείνεται για την πιθανότητα ενός πυρηνικού ατυχήματος έπειτα και από τα πλήγματα που σημειώθηκαν στον πυρηνικό σταθμό της Ζαπορίζια (για τα οποία η Μόσχα απέδωσε την ευθύνη στο Κίεβο) ενώ σε εξέλιξη είναι και ο πόλεμος στην Γάζα, με το Ισραήλ να αποτελεί επίσης πυρηνική δύναμη (αν και επισήμως δεν κάνει αναφορά στο πυρηνικό του οπλοστάσιο).

 

Άραγε, μπορεί να υπάρξει πυρηνικός αφοπλισμός με δεδομένες τις μεγάλες ανισότητες στα συμβατικά όπλα μεταξύ των πυρηνικών δυνάμεων; Μπορούν τα πυρηνικά όπλα να καταστούν στρατηγικά ξεπερασμένα; Είναι προφανές ότι για τον αφοπλισμό πρέπει να συμφωνήσουν όλες οι χώρες που τα κατέχουν, αλλά αυτό δεν διαφαίνεται ως προοπτική. Γιατί, άλλωστε, μια πυρηνική δύναμη να είναι υπέρ του αφοπλισμού;

 

Ακόμα και στο υποθετικό σενάριο να έχουμε στην παρούσα φάση την απόσυρση των πυρηνικών, αυτό θα ωφελούσε τις ΗΠΑ, λόγω της απόλυτης υπεροχής των συμβατικών δυνάμεών της. Η Κίνα θα χρειαζόταν αρκετές δεκαετίες για να ανέλθει στο ίδιο επίπεδο. Ειδικά οι χώρες με μικρά πυρηνικά οπλοστάσια έχουν ισχυρό κίνητρο να μη συμφωνήσουν για αφοπλισμό. Γιατί να αφοπλιστεί π.χ. το Ισραήλ που θεωρεί ότι τα πυρηνικά του αποτρέπουν τους εχθρούς στο περίγυρό τους; 

 

Η Βόρεια Κορέα δεν θα εγκαταλείψει ποτέ τα πυρηνικά της, επειδή θεωρεί ότι αποτρέπουν μία δυτική επίθεση. Και μάλλον δεν έχει άδικο. Για τον ίδιο λόγο επιχείρησε να αποκτήσει πυρηνικά και το Ιράν. Το Πακιστάν, υστερώντας σε συμβατικές δυνάμεις έναντι της Ινδίας, αποκλείεται να συναινέσει σε πυρηνικό αφοπλισμό, ακόμη και αν η Ινδία συμφωνούσε. Αλλά κι αυτή μάλλον αποκλείεται να συμφωνήσει, επειδή έχει στο μυαλό της και την αντιπαλότητα με την Κίνα. Την ίδια στιγμή, ενδεχόμενα σκληρά αντίποινα του Ισραήλ στο Ιράν για την επίθεση του (τα οποία βεβαίως δεν είδαμε) θα οδηγούσαν στην πραγματικότητα την Τεχεράνη να επιτάχυνε τις διαδικασίες για την απόκτηση πυρηνικών όπλων. 

 

Τα πυρηνικά όπλα στην Ευρώπη 

 

Στην Ευρώπη μόνον η Γαλλία διατηρεί πλέον πυρηνικό οπλοστάσιο, αν και όχι στρατηγικά απαραίτητο. Η διατήρησή του, όμως, είναι θέμα γοήτρου για την ίδια και την ΕΕ. Η Βρετανία βρίσκεται εδώ και χρόνια στο δίλημμα να αποσύρει το πυρηνικό της οπλοστάσιο, το οποίο είναι κοστοβόρο και δεν εξυπηρετεί στρατηγικό σκοπό. Αρκετές κυβερνήσεις έχουν συζητήσει το ενδεχόμενο, αλλά δεν το αποφασίζουν, λόγω και των πιέσεων της Ουάσινγκτον, η οποία προτιμάει να έχει δύο ακόμα δυτικές χώρες στο “πυρηνικό κλαμπ”.

 

Χώρες-μέλη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στην ανατολική Ευρώπη θεωρούν τα πυρηνικά της Γαλλίας και της Βρετανίας μία κάποια αποτροπή έναντι της απειλής που νοιώθουν, λόγω της απόλυτης υπεροχής των ρωσικών συμβατικών δυνάμεων, οι οποίοι αισθάνονται φοβία και αδυναμία έναντι της συμβατικής υπεροχής της Ρωσίας. Όσον αφορά την Ρωσία, το στρατιωτικό δόγμα της προβλέπει την χρήση πυρηνικών όπλων, όχι μόνο αν δεχτεί επίθεση με πυρηνικά, αλλά ακόμα και αν αντιμετωπίσει “υπαρξιακή απειλή” από επίθεση με συμβατικά όπλα. Δόγμα που φροντίζει να υπενθυμίζει η Μόσχα σε κάθε ευκαιρία, εν μέσω του πολέμου στην Ουκρανία, θέλοντας να στείλει προειδοποιητικά μηνύματα στην Δύση που εξοπλίζει το Κίεβο. 

 

Εξάλλου, δεδομένης της εγγενούς ασυμμετρίας των συμβατικών δυνάμεων, ο πυρηνικός αφοπλισμός δεν είναι δυνατός χωρίς μια μεγάλης κλίμακας μείωση των συμβατικών όπλων. Αυτές οι δύο διαδικασίες αφοπλισμού δεν μπορούν να διαχωριστούν, καθώς η μια δεν αποκλείει την άλλη και παραμένουν εγγενώς αλληλένδετες. Ωστόσο, ένας συμβατικός αφοπλισμός μπορεί να μειώσει το κύρος μιας μεγάλης δύναμης ακόμη και κρατών με πυρηνικά οπλοστάσια, επειδή όλοι γνωρίζουν ότι κανένας δεν θα αποφάσιζε εύκολα την πρώτη χρήση πυρηνικών. 

 

Από μόνο του αυτό αποτελεί ισχυρό επιχείρημα για πολλούς, ακόμη και γι’ αυτούς που υποστηρίζουν ένθερμα τον πυρηνικό αφοπλισμό. Η έκκληση για “παγκόσμια ισοτιμία συμβατικών δυνάμεων” όχι μόνο θα ήταν θανάσιμο πλήγμα στην παγκόσμια βιομηχανία οπλικών συστημάτων, αλλά θα προσέκρουε και στην διεθνή τάση για απόκτηση σύγχρονων όπλων, που είναι πολύ έντονη στη Νότια Ασία.

 

Ουτοπία ο πυρηνικός αφοπλισμός 

 

Μια κανονιστική ρύθμιση για τον αφοπλισμό των κρατών, μπορεί να φαίνεται προφανής, αλλά είναι ανέφικτη. Ακόμη και αν τα περιθωριοποιημένα κράτη επανέλθουν στην επικρατούσα τάση της διεθνούς κοινότητας, είναι δύσκολο να επιτευχθεί μια στρατηγική απαξίωση (τόσο φαντασιακή όσο και δογματική) των πυρηνικών οπλοστασίων. Η επίκληση του φόβου για πυρηνικά ατυχήματα, αποτυχία αποτροπής και του ενδεχόμενου πυρηνικού πολέμου εν μέσω της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, δεν αποτελούν άξια λόγου επιχειρήματα για την πυρηνική στρατηγική κοινότητα, ώστε να αλλάξουν τις παραδοσιακές έννοιες της στρατηγικής και της ισχύος. 

 

Τα πυρηνικά όπλα είναι τα σκληρότερα “νομίσματα” ισχύος στην παγκόσμια σκακιέρα. Μπορούν οι πυρηνικές δυνάμεις να αποθαρρυνθούν και να σταματήσουν να αποδίδουν τόση σημασία στο πλεονέκτημα που τους δίνουν τα πυρηνικά όπλα, επί του παρόντος; Η απάντηση είναι όχι. Τα πυρηνικά όπλα είναι πιθανό να απαξιωθούν, μόνο όταν καταστούν παρωχημένα. 

 

Εξάλλου το ίδιο το δόγμα της “μη πρώτης χρήσης” υποστηρίζει και νομιμοποιεί τη χρήση πυρηνικών όπλων. Για παράδειγμα, το ταμπού για τα χημικά όπλα δημιουργήθηκε κυρίως λόγω του ότι χρησιμοποιήθηκαν και μπορούν να τα αποκτήσουν όλοι σχεδόν. Άρα, δεν παρέχουν στρατηγικό πλεονέκτημα. Αυτό δεν ισχύει για τα πυρηνικά όπλα και άρα ο ρόλος τους στις στρατηγικές επιλογές των κρατών που τα κατέχουν, μάλλον θα παραμείνει ο ίδιος.

 

Τα οφέλη του “πυρηνικού κλαμπ” 

 

Ακόμα κι αν φτάναμε σε παγκόσμια απαγόρευση της χρήσης πυρηνικών όπλων, η συμμόρφωση ως προς αυτό θα είναι σχεδόν αδύνατη. Αυτό δεν μπόρεσε να γίνει ούτε για τα χημικά όπλα. Δεν μπορεί κανείς να πιστοποιήσει αν “όλοι” οι συμβαλλόμενοι είναι πράγματι “όλοι” και αν κάποιοι δεν θα αποκρύψουν κάποια. Η πολιτική και στρατηγική κατάρρευση ενός τέτοιου σεναρίου θα ήταν πράγματι καταστροφική. Εάν οποιαδήποτε χώρα διατηρήσει απόρρητα κάποιο απόθεμα, αυτό θα μπορούσε ενδεχομένως να οδηγήσει και πάλι σε μια κούρσα πυρηνικού εξοπλισμού με ευρύτερη συμμετοχή απ’ ό,τι σήμερα.

 

Εν κατακλείδι, ο Κλαούζεβιτς μας δίδαξε ότι ο πόλεμος και η πολιτική είναι άρρηκτα συνδεδεμένες έννοιες. Έτσι, η διάκριση μεταξύ της πολιτικής και της στρατιωτικής βιωσιμότητας των πυρηνικών είναι χωρίς νόημα. Το συμπέρασμα είναι ότι η “θεωρία της αποτροπής” εξακολουθεί να λειτουργεί, τουλάχιστον μεταξύ κρατών. Άλλωστε, καμία πυρηνική δύναμη δεν έχει δεχθεί επίθεση από άλλο κράτος. Το ίδιο δεν μπορούμε να πούμε για τις επιθέσεις πυρηνικών δυνάμεων εναντίον κρατών που δεν διαθέτουν πυρηνικά όπλα. 

 

Και μόνο αυτό ωθεί πολλούς παίκτες, όχι μόνον να μην κάνουν θέμα τον πυρηνικό αφοπλισμό, αλλά και να αποζητούν την απόκτηση πυρηνικών όπλων. Υπάρχουν προφανή πλεονεκτήματα στο να είσαι μέλος του “πυρηνικού κλαμπ”, οι ρωσικές απειλές κατά της Δύσης δεν θα είχαν την ίδια βαρύτητα χωρίς το πυρηνικό της οπλοστάσιο. Τα πυρηνικά όπλα θα τα έβαζε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας κάτι πολύ πιο καταστροφικό από αυτά και το οποίο θα έδινε στον κάτοχο την απόλυτη υπεροχή.

 

πηγή

Μεγαλώνοντας παιδιά με ψυχικές αντοχές

Γράφει η Erica Komisar, ψυχοθεραπεύτρια, κοινωνική λειτουργός και σύμβουλος γονέων 

 

Παιδιά αγχωμένα, καταθλιπτικά, αναποφάσιστα, αντιδραστικά, αποπροσανατολισμένα. Παιδιά που έλαβαν «υλικά» αλλά δεν έχουν κουράγιο να προχωρήσουν, παιδιά με ψυχιατρικές διαγνώσεις. Τί φταίει με τα παιδιά; Μήπως όμως οι απαντήσεις δεν βρίσκονται στα παιδιά, αλλά σε εμάς, τους γονείς και στην ανατροφή που δώσαμε ή δίνουμε ακόμα; Στις επιλογές μας σε συγκεκριμένες φάσεις της παιδικής τους ζωής; Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε για να επανορθώσουμε αλλά και να διεκδικήσουμε το καλύτερο τόσο από την πολιτεία όσο και από την κοινωνία.
 

Η Erica Komisar είναι κλινική κοινωνική λειτουργός, ψυχαναλύτρια, ψυχοθεραπεύτρια, σύμβουλος ψυχικής υγείας, συγγραφέας και ειδική στην καθοδήγηση γονέων, με ιδιωτική εμπειρία για πάνω από 30 χρόνια στη Νέα Υόρκη. Με αφορμή την «επιδημία» ψυχιατρικών παθήσεων και διαταραχών συμπεριφοράς των παιδιών και εφήβων, μίλησε στο Λονδίνο τον Οκτώβριο του 2023, με θέμα τις προϋποθέσεις ανατροφής που διαμορφώνουν προσωπικότητες σταθερές και ικανές να αντιμετωπίζουν με επιτυχία τα απρόοπτα της ζωής. Παραθέτουμε τα κύρια σημεία της ομιλίας της όπως η ίδια τα συνόψισε σε σχετικό άρθρο. 

 

«Τα αίτια της εξάπλωσης των ψυχικών ασθενειών στα παιδιά και τους εφήβους είναι πολλά και πολύπλοκα. Η απάντηση στο ερώτημα «γιατί;» συνθέτει ένα παζλ με πολλά κομμάτια και πολλούς παίκτες. Υπάρχει από κάποιους η άποψη ότι τα παιδιά μας είναι καταδικασμένα και ότι όλα έχουν χαθεί, αλλά ως κοινωνική λειτουργός, ψυχαναλύτρια και συγγραφέας βιβλίων καθοδήγησης γονέων, έχω μια πιο ελπιδοφόρο άποψη. Μίλησα πρόσφατα στο συνέδριο “The Alliance For Responsible Citizenship” (ARC) στο Λονδίνο με θέμα αυτό το ελπιδοφόρο σενάριο, που όμως απαιτεί από κάθε παίκτη στην κοινωνία να ανταποκριθεί στη πρόκληση να ανατραπεί η υπάρχουσα κρίσης ψυχικής υγείας των νέων. 

 

Προτού όμως κινητοποιηθούμε για να λύσουμε το πρόβλημα, πρέπει να κατανοήσουμε την προέλευσή του. Δημοσίευσα μια μελέτη που περιγράφει τόσο την προέλευση όσο και τις λύσεις του προβλήματος και θα συνοψίσω αυτήν την εργασία μου σε στο παρακάτω άρθρο. 

 

Τα παιδιά δεν γεννιούνται ανθεκτικά. Γεννιούνται νευρολογικά και συναισθηματικά εύθραυστα και έχουν αυξημένες απαιτήσεις αν θέλουμε να γίνουν ψυχικά υγιείς και υπεύθυνοι ενήλικες. Η ηλικία από 0-3 ετών είναι μια κρίσιμη περίοδος ανάπτυξης του εγκεφάλου, όπου τα παιδιά χρειάζονται να αποκτήσουν βαθιά αίσθηση της «ασφάλειας προσκόλλησης (attachment)», που αποτελεί το θεμέλιο για τη μελλοντική ψυχική υγεία τους.

 

Οι μητέρες επιτυγχάνουν αυτή τη μια μοναδική βιολογική αποστολή σε αυτή την περίοδο. Μέσω της φυσικής και συναισθηματικής τους παρουσίας, ισορροπούν τα συναισθήματα των βρεφών ανά πάσα στιγμή, ηρεμώντας τα όταν βρίσκονται σε στενοχώρια, προστατεύοντάς τα από το στρες που μπορεί να γίνει τοξικό για τον εγκέφαλο του μωρού, δημιουργώντας την αίσθηση γαλήνης και ασφάλειας που πρέπει να έχει ένα παιδί για τον κόσμο. Υπό τις ανωτέρω προϋποθέσεις, μόνο μετά την ηλικία των τριών ετών το παιδί έχει εγκατεστημένη την αίσθηση της ασφάλειας που θα το βοηθήσει να αντιμετωπίσει το άγχος στο μέλλον. 

 

Το δεύτερο κρίσιμο παράθυρο ανάπτυξης του παιδιού είναι η ηλικία 9-25 ετών ή η εφηβεία, όπου τα παιδιά χρειάζονται και πάλι τους γονείς τους να τα βοηθήσουν να ρυθμίσουν και να επεξεργαστούν τα συναισθήματά τους και τις εμπειρίες τους, καθώς μεταπίπτουν από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση. Όσο περισσότερο τόσο καλύτερα. Όσο περισσότερο μπορούν οι γονείς να είναι εκεί, παρόντες σωματικά και συναισθηματικά, στις ηλικίες 0-3, και 9-25 ετών, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα τα παιδιά τους να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις αντιξοότητες του μέλλοντος. 

 

Τα παιδιά χρειάζονται ψυχικά υγιείς γονείς, που να έχουν αυτογνωσία, ευαισθησία και ενσυναίσθηση, να μπορούν να ρυθμίζουν τα δικά τους συναισθήματα, να είναι ανθεκτικοί στο άγχος, γονείς που να μην αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους ως «το πρόβλημα». Η σχιζοφρένεια και η διπολική διαταραχή μπορούν να μεταδοθούν γενετικά αλλά και το άγχος, η κατάθλιψη και η ΔΕΠΥ μπορούν να μεταβιβαστούν επίσης από γενεά σε γενεά και μέσω της κληρονομικότητας επίκτητων χαρακτηριστικών. Αυτό σημαίνει ότι γονείς που δεν έχουν αντιμετωπίσει ούτε έχουν επιλύσει τις δικές τους απώλειες και τραύματα του παρελθόντος, συχνά μεταβιβάζουν ψυχικές ασθένειες στα παιδιά τους. Είναι σημαντικό οι γονείς να αναλάβουν την δική τους ευθύνη για τον ρόλο που έπαιξαν στην ψυχική υγεία των παιδιών τους. 

 

Τα παιδιά χρειάζονται σταθερότητα και να αισθάνονται μέλη μιας ομάδας. Αν και δεν έχουν όλα τα παιδιά την ιδανική οικογένεια των δύο αγαπημένων παντρεμένων γονιών τους, πρέπει όμως να μπορούμε να μιλούμε για αυτήν την ιδανική μορφή οικογένειας, ώστε να βρίσκουμε τρόπους να κάνουμε το «λιγότερο από το ιδανικό» καλύτερο. Η διευρυμένη οικογένεια, η εκκλησία με τους ανθρώπους της, η ενορία, είναι υποστηρικτικές για την ψυχική υγεία των παιδιών και αυτή η στήριξη είναι ακόμη ποιο σημαντική για τα παιδιά που μεγαλώσουν με μια «εναλλακτική» οικογενειακή δομή. 

 

Τα παιδιά πρέπει να ζουν μια παιδική ηλικία όπου η τεχνολογία είναι υπό έλεγχο. Υπάρχει μεγάλος αριθμός ερευνών σχετικά με τον αρνητικό αντίκτυπο των smartphone, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και των βιντεοπαιχνιδιών στον αναπτυσσόμενο εγκέφαλο. Όλα τα παραπάνω, διεγείρουν τα κέντρα ευχαρίστησης του εγκεφάλου με τέτοιο τρόπο που μπορούν εύκολα να τα οδηγήσουν σε εθισμό. Καλλιεργούν μια κουλτούρα τελειότητας και σύγκρισης και δημιουργούν περισσότερες εικονικές φιλίες παρά πραγματικές, σε μια εποχή που τα παιδιά χρειάζονται πραγματικές σχέσεις. 

 

Ποιες είναι οι Λύσεις; 

 

Για να ανατραπεί η επιδημία της ψυχικής νόσου στους νέους μας απαιτεί όλοι να αναλάβουμε δράση. Όλοι έχουμε να διεκπεραιώσουμε μια σημαντική αποστολή σε αυτή τη κινητοποίηση. Κυρίως οι γονείς, αλλά και οι τοπικές κοινωνίες, οι εκπαιδευτικοί, οι υπεύθυνοι υγείας, οι εργοδότες και οι κυβερνήσεις. 

 

Οι γονείς έχουν το σημαντικότερο ρόλο στη ψυχική υγεία των παιδιών τους και φέρουν την πρωταρχική ευθύνη για εκείνα. Οι γονείς οφείλουν να αναζητούν κατευθύνσεις από θεραπευτές ψυχικής υγείας, ειδικούς στην συμβουλευτική γονέων και τους υπεύθυνους για την θρησκευτική καθοδήγηση τη δική τους και των παιδιών τους. Ωστόσο οφείλουν καταρχήν να κάνουν οι ίδιοι καλύτερες επιλογές ζωής και να προχωρούν στις απαραίτητες θυσίες ώστε να μεγαλώνουν εκείνοι τα δικά τους παιδιά δίνοντας προτεραιότητα στον χρόνο που αφιερώνουν σε εκείνα, και δευτερευόντως να βασίζονται στην ευρύτερη οικογένεια, σε περιστασιακούς βοηθούς ή άλλες «εναλλακτικές» φιγούρες παροχής συναισθηματικής ασφάλειας. 

 

Η χειρότερη «κατάλληλη» επιλογή για τα μικρά παιδιά είναι η ημερήσια φροντίδα σε βρεφονηπιακούς σταθμούς, και ο λόγος είναι πως σύμφωνα με έρευνες, αυξάνει τα επίπεδα των ορμονών του στρες και οδηγεί σε επιθετικότητα, προβλήματα συμπεριφοράς και άγχος, που εκδηλώνονται όταν τα παιδιά φτάσουν στη σχολική ηλικία. Δεν υπάρχει λόγος «να ζητούμε κατόπιν τα ρέστα», εσείς ως γονείς οφείλεται να προνοήσετε για το δικό σας σπίτι ακόμη πριν κάνετε παιδιά και να κάνετε επιλογές που δίνουν προτεραιότητα στην ευημερία των παιδιών σας και όχι στις προσωπικές και στις υλικές σας επιθυμίες. 

 

Βοηθητικές ομάδες στήριξης γονέων, οργανωμένες γύρω από την ενορία ή σε συμβουλευτικά κέντρα της κοινότητας, μπορούν επίσης να παίξουν ένα ρόλο παρέχοντας οδηγίες με προσιτό και οικονομικό τρόπο, για βελτίωση της ψυχικής υγείας και υποστήριξη του γονεϊκού ρόλου. Αυτές οι συμβουλευτικές υπηρεσίες μπορούν να βοηθήσουν τους γονείς να κατανοήσουν τις βαθύτερες αιτίες των συμπτωμάτων και της συμπεριφοράς των παιδιών, και όχι απλά να τις κατονομάζουν, δίνοντας ιατρικά ονόματα και φάρμακα που απλά δημιουργούν ακόμη μεγαλύτερο άγχος. Μόνο μέσα από τη συμπάθεια και τη κατανόηση της συμπεριφοράς ενός παιδιού μπορεί να υπάρξει μια πραγματική αλλαγή. 

 

Τα σχολεία μπορούν και αυτά να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο, όταν στην πρώτη ηλικία των παιδιών εργαστούν σωστά εστιάζοντας στην κοινωνικο-συναισθηματική τους ανάπτυξη και όχι στη γνωστική μάθηση. Η έρευνα δείχνει ότι η κοινωνική-συναισθηματική μάθηση ή η βιωματική μάθηση με βάση το παιχνίδι, ανοίγουν το δρόμο για τη βιώσιμη γνωστική μάθηση αργότερα. Τα παιδιά που αναγκάζονται να μάθουν αριθμούς και γράμματα πολύ νωρίς, συχνά αργότερα έχουν δυσκολίες να διαχειριστούν τις απογοητεύσεις και αργότερα στην εκπαίδευσή τους εκδηλώνουν συναισθηματική αστάθεια. 

 

Τα σχολεία θα μπορούσαν ακόμη να μειώσουν την ακαδημαϊκή πίεση στα παιδιά στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, επαναπροσδιορίζοντας την σχολική επιτυχία για να περιλαμβάνει και την «αγάπη για τη μάθηση και τον αυτοσεβασμό», υποστηρίζοντας συγχρόνως τα υπόλοιπα δυνατά σημεία των παιδιών και όχι μόνο τους βαθμούς. Και επίσης μπορούν να αναλάβουν τους μαθητές οι οποίοι εντός και εκτός σχολικού χώρου παραβιάζουν τον κώδικα ηθικής συμπεριφοράς, που απαιτεί να μην υπάρχει σχολικός εκφοβισμός και να γίνεται μόνο η σκόπιμη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. 

 

Οι υπεύθυνοι υγειονομικής περίθαλψης, ιδιαίτερα οι παιδίατροι, είναι η πρώτη γραμμή άμυνας για μια οικογένεια που περνά κρίση. Θα πρέπει να σταματήσουν να χαρακτηρίζουν τα παιδιά ως «το πρόβλημα» και ακόμη να σταματήσουν να δίνουν φάρμακα βάζοντας ιατρικές ταμπέλες στα συμπτώματα της αγωνίας των παιδιών. Αντίθετα, οφείλουν να βοηθήσουν τους γονείς να κατανοήσουν ότι στη ρίζα των ψυχικών διαταραχών των παιδιών βρίσκονται οι ίδιοι οι γονείς και τα δυναμικά που υπάρχουν στην οικογένεια. Μπορούν να κάνουν τις κατάλληλες παραπομπές σε ψυχοδυναμικούς θεραπευτές και θεραπευτές παιχνιδιού που μπορούν και φτάνουν στις βασικές αιτίες των συμπτωμάτων αντί σε ψυχιάτρους και φάρμακα, οι οποίοι θα πρέπει να είναι η έσχατη λύση. Τέλος, οι παιδίατροι μπορούν να εκπαιδεύσουν τους γονείς σχετικά με τη σημασία του θηλασμού, την αναγκαιότητα της σωματικής και συναισθηματικής παρουσίας τους κατά την ηλικία των 0-3 ετών, την σημασία δημιουργίας της «ασφάλειας της προσκόλλησης (attachment)» και τους κινδύνους της ημερήσιας φροντίδας σε ιδρύματα. 

 

Οι εργοδότες μπορούν να διαδραματίσουν ουσιαστικό ρόλο δίνοντας στους γονείς τον χώρο και τον χρόνο που χρειάζονται για να είναι παρόντες για τα παιδιά τους αλλά και να επενδύσουν στη δική τους ψυχική υγεία. Η παροχή γονικής άδειας ενός έτους επί πληρωμή στους υπαλλήλους που είναι κυρίως υπεύθυνοι για την attachment, (τις μητέρες), η προσαρμογή των προγραμμάτων και των κανόνων εργασίας ώστε να υπάρχει δυνατότητα για μερική απασχόληση στα επόμενα δύο χρόνια και η παροχή της επιλογής ευέλικτου ωραρίου και άλλων υβριδικών ρυθμίσεων εργασίας είναι μεγίστης σημασίας, όπως και η δημιουργία μιας εταιρικής κουλτούρας όπου οι εργαζόμενοι θα παίρνουν την άδεια μετ’ αποδοχών και δε θα φοβούνται ότι αυτή θα υποβαθμίσει τη σταδιοδρομία τους μακροπρόθεσμα. Τέλος, να ενθαρρύνεται η διακοπή της εργασίας στους γονείς που μεγαλώνουν παιδιά, με εξασφάλιση δυνατότητας επιστροφής αργότερα, καθώς και ο καθορισμός χρονικών σημείων επανεισόδου στην εργασία, για τις γυναίκες που επιλέγουν να κάνουν μεγαλύτερα διαλείμματα μετά την απόκτηση παιδιών. 

 

Οι κυβερνήσεις πρέπει να υποστηρίξουν οικονομικά εκείνες τους γονείς που φροντίζουν το νεογέννητό τους ώστε να δημιουργήσουν το βασικό συναισθηματικό δεσμό, όταν δεν διατίθενται οι οικονομικοί πόροι από τους εργοδότες τους. Όλες οι μητέρες θα πρέπει να έχουν την επιλογή να μείνουν στο σπίτι για ένα ολόκληρο έτος και να υποστηρίζονται οικονομικά ώστε να μπορούν για άλλα δύο χρόνια να εργάζονται με μερική απασχόληση, έως ότου τα παιδιά τους ξεφύγουν από το παράθυρο 0-3, επειδή το κόστος της παραμέλησης των οικογενειών θα αποβεί πολύ μεγαλύτερο μακροπρόθεσμα. 

 

Θα μπορούσαν ακόμη να παρασχεθούν στις οικογένειες χρήματα για να τα χρησιμοποιήσουν με οποιονδήποτε τρόπο εξυπηρετεί καλύτερα την οικογένεια αντί για τη παροχή δωρεάν ιδρυματικής κρατικής εξυπηρέτησης (κρατικοί βρεφονηπιακοί σταθμοί). Αυτά τα επιδόματα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από τις μητέρες για να μείνουν στο σπίτι, να πληρώσουν ένα μέλος της οικογένειας ή ακόμη να πληρώσουν μια νταντά για να τις βοηθήσει στην ανατροφή. Οι οικογένειες με έγγαμους δύο γονείς, θα πρέπει να υποστηρίζονται μέσω φορολογικών απαλλαγών και κινήτρων για την ανατροφή των παιδιών τους, ώστε να δοθεί προτεραιότητα στην οικογενειακή σταθερότητα. Οι κυβερνήσεις μπορούν να καταστήσουν τους εργοδότες υπεύθυνους σχετικά με τις πολιτικές γονικής άδειας που εφαρμόζουν, και να ορίσουν την ελάχιστη άδεια που θα διασφαλίζει ότι τα παιδιά θα αποκτήσουν την αίσθηση της βασικής ασφάλειας που αναμένεται να λάβουν από τους γονείς τους. 

 

Επιπλέον, οι κυβερνήσεις μπορούν να προστατεύσουν τα παιδιά από την έκθεση σε ουσίες και από το σεξουαλικό περιεχόμενο στο διαδίκτυο που θέτουν σε κίνδυνο την ψυχική τους υγεία και ευημερία. Έχουν τη δυνατότητα να βάλουν αυστηρότερους κανονισμούς σχετικά με τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών και του αλκοόλ, όπως και στο διαδικτυακό και έντυπο υλικό που διαφημίζει τη χρήση ναρκωτικών και αλκοόλ. Τα νόμιμα ψυχιατρικά φάρμακα συνταγογραφούνται υπερβολικά και οι κυβερνήσεις μπορούν να παίξουν ρόλο στον περιορισμό και τη ρύθμιση αυτής της κατάχρησης. Τέλος, οι κυβερνήσεις μπορούν να κάνουν τις υπηρεσίες ψυχικής υγείας προσιτές και προσβάσιμες σε όλους όσους δεν διαθέτουν επαρκείς οικονομικούς πόρους. 

 

Ολοκληρώνοντας, μόνο αναγνωρίζοντας το πρόβλημα και κοιτάζοντάς το «στο πρόσωπο» έχουμε την ευκαιρία να το αντιμετωπίσουμε ή και να καταφέρουμε κάποια αλλαγή. Όταν αποφεύγουμε τον πόνο στο παρόν, προκαλούμε περισσότερο πόνο στο μέλλον για την κοινωνία. Μπορούμε να αντιστρέψουμε το αφήγημα ότι τα παιδιά μας είναι καταδικασμένα για τις επόμενες γενιές να έχουν ψυχικές ασθένειες και συναισθηματική ευθραυστότητα, αλλά αυτό θα απαιτήσει να εργαστούμε όλοι μαζί και να αναλάβουμε την ευθύνη του ρόλου μας για τη δημιουργία ενός φωτεινότερου μέλλοντος για εκείνα. Ο στόχος της ανατροφής υγιών ανθεκτικών παιδιών είναι υπερκομματικός, απολιτικός, ενωτικός και είναι εφικτός και προσιτός εάν εργαστούμε μαζί προς τον κοινό στόχο» 

 

Πηγές: 

 

1. https://ifstudies.org/blog/raising-resilient-children 

2. https://www.youtube.com/watch?v=BHAO4wYGVsQ 

 

Μαμά Μπαμπάς & Παιδιά

Έχουν δίκιο οι Έλληνες να μην εμπιστεύονται τη Δικαιοσύνη;

Γράφει ο Γιώργος Μπούτος*

 

Ιστορικά, η διαφθορά εμφανίζεται σε οργανωμένες ομάδες, κοινωνίες, κράτη, οργανισμούς και εξελικτικά έχει εδραιωθεί ως κυρίαρχη και διαρκώς επιδεινούμενη μάστιγα της ανθρωπότητας. Δεν υπάρχει κρατική οντότητα, και πολιτικό σύστημα οποιασδήποτε απόχρωσης που να μην μαστίζεται, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, από τη λαίλαπα της διαφθοράς. Στις ανεπτυγμένες χώρες τα συστήματα καταπολέμησης του φαινομένου αποδεικνύονται ελάχιστα αποτελεσματικά και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, στις οποίες η διαφθορά εντοπίζεται ως Λερναία Ύδρα, μέσα στα ίδια τα συστήματα καταπολέμησής της.
 

Όταν η διαφθορά εδραιώνεται σε επίπεδο θεσμών, τότε οι συνέπειές της καταλήγουν ολέθριες. Στις περιπτώσεις που τα συστήματα καταστολής της αποτυγχάνουν, έσχατο καταφύγιο για τους υφιστάμενους τις συνέπειες του φαινομένου αποτελεί η προσφυγή στη Δικαιοσύνη. Τι συμβαίνει, όμως, όταν η διαφθορά έχει εδραιωθεί στον πυρήνα της Δικαιοσύνης; Ακόμη χειρότερα, τι συμβαίνει όταν οι υπόλοιποι θεσμοί είναι ενήμεροι για τη διαφθορά στη Δικαιοσύνη και δεν αντιδρούν; Ποια είναι η τύχη τέτοιων χωρών;

 

Σύμφωνα με έρευνα της Public Issue τον Φεβρουάριο του 2023, το 75% των ερωτηθέντων πολιτών πιστεύει ότι οι δικαστές στη χώρα μας είναι «αρκετά ή πάρα πολύ διεφθαρμένοι» και μόνον το 2% πιστεύει πως «δεν είναι καθόλου διεφθαρμένοι». Από τον αποτυπωμένο γενικότερο κλονισμό της εμπιστοσύνης της κοινής γνώμης στη Δικαιοσύνη, ανακύπτει μία σειρά σοβαρών ερωτημάτων:

• Ποια μπορεί να είναι η τύχη μιας χώρας, όταν το δικαστικό της σύστημα έχει περιέλθει σε ανυποληψία;
• Είναι τυχαίες οι συνεχείς καταδίκες της χώρας μας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου;
• Είναι τυχαίο ότι η πλειονότητα των ηγεσιών της Δικαιοσύνης ενδύεται μετά από τη λήξη της θητείας τους τον μανδύα του κομματικού φορέα που τους επέλεξε καταλαμβάνοντας θέσεις σε κρίσιμους κυβερνητικούς τομείς;
• Πού να αναζητήσει καταφύγιο ο απλός πολίτης όταν διαπιστώνει καθημερινά ότι η ποινική Δικαιοσύνη από τη μία πλευρά εξαντλεί τα όρια του νόμου σε καθαρίστριες, που πλαστογράφησαν το απολυτήριο του Δημοτικού, προκειμένου να εξασφαλίσουν “μισθό” τετρακοσίων ευρώ και από την άλλη απαλλάσσει υπουργούς που διαγράφουν από τη λίστα Lagarde συγγενικά τους πρόσωπα;
• Μήπως η καταβαράθρωση της Δικαιοσύνης είναι αποτέλεσμα του εδραιωμένου συστήματος της κομματοκρατίας;
• Μήπως ως πολίτες έχουμε ευθύνη για την εδραίωση αυτού του συστήματος που αποτελεί την πυορροούσα πληγή της χώρας;

Ωστόσο, επειδή η “ανεξάρτητη” Δικαιοσύνη είναι ελαφρώς εξαρτημένη από το πολιτικό σύστημα της κομματοκρατίας, ανακύπτει ένα πρόσθετο μείζον ερώτημα: Όταν τα κόμματα που διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας και ευαγγελίζονται την ευημερία της αδυνατούν να τακτοποιήσουν τα του οίκου τους, αφού είναι μονίμως υπερχρεωμένα λόγω κακοδιαχείρισης, είναι ποτέ δυνατόν να υλοποιήσουν τις υποσχέσεις τους;

 

Μία υπόθεση διαρκούς διαφθοράς… 

 

Τα ανωτέρω γενικά ερωτήματα τίθενται στο πρόσφατο βιβλίο μου “Μικρό Εγχειρίδιο για τη Διαφθορά στη Δικαιοσύνη”, το οποίο έχει αφετηρία και διαρκές σημείο αναφοράς μία δικαστική υπόθεση εικοσαετούς διάρκειας ακραίας διαφθοράς στον χώρο της ποινικής και της δημοσιονομικής Δικαιοσύνης, την οποία πραγματεύεται το πρώτο βιβλίο μου “Παιχνίδι με το Σύστημα”. 

 

Είναι αξιοσημείωτο ότι την υπόθεση αυτή, που υποβλήθηκε στη Δικαιοσύνη από Οικονομικούς Επιθεωρητές με πλήρη τεκμηρίωση, δεν χειρίσθηκε ένας μόνο δικαστής ή κάποιος ελάσσων δικαστικός σχηματισμός, ώστε η διαχείριση και η κατάληξή της να μπορεί να αποδοθούν σε έλλειψη στοιχείων, σε επιπολαιότητα αξιολόγησης, σε δικαστική αστοχία, σε περιστασιακό σφάλμα, σε εσφαλμένη νομική ερμηνεία ή σε δικαστική πλάνη. Απεναντίας, την υπόθεση χειρίστηκαν πάμπολλοι δικαστές, της ποινικής και της δημοσιονομικής Δικαιοσύνης, μεταξύ των οποίων διαδοχικοί πρόεδροι του Ελεγκτικού Συνεδρίου, κατά την περίοδο 2003 έως 2021. 

 

Άπαντες δε, ήταν πλήρως ενήμεροι για το εύρος και την ακρότητα των παραβάσεων και την τεκμηρίωση των διαπιστώσεων του ελέγχου και για το μέγεθος της βλάβης του Δημοσίου τόσο σε οικονομικό, όσο κυρίως, σε θεσμικό και κοινωνικό επίπεδο. Δεδομένου μάλιστα ότι οι εμπλεκόμενοι στο σκάνδαλο της διαφθοράς δεν ήταν απλοί πολίτες αλλά επιφανή πολιτικά πρόσωπα, που προσδιορίζονται επωνύμως, τότε η αξιολόγηση της υπόθεσης αποκτά βαρύνουσα σημασία…

 

Καίρια ερωτήματα για την Δικαιοσύνη 

 

Τα ως άνω γενικά ερωτήματα είναι απότοκα των απολύτως ειδικών αμείλικτων ερωτημάτων που τίθενται στο βιβλίο αναφοράς “Παιχνίδι με το Σύστημα”, άπαντα δε ερείδονται σε αδιάσειστα δημοσιονομικά τεκμήρια. Όσα ενδεικτικά ακολουθούν αποκαλύπτουν τη Συνταγματική εκτροπή μέσω του θανάσιμου εναγκαλισμού πολιτικής και δικαστικής εξουσίας που έχει οδηγήσει σε έσχατο σημείο κατάπτωσης την ελληνική Δικαιοσύνη: Μπορεί άραγε μία χώρα να ελπίζει σε έξοδο από το τέλμα της παρακμής όταν:

• Στελέχη του ανώτατου δημοσιονομικού δικαστηρίου και σύζυγοι αυτών, διευθυντής κυβερνητικού πολιτικού κόμματος και η σύζυγός του, υπουργός και διευθύντρια του πολιτικού του γραφείου και υιός υπουργού, λειτουργούν ως καταχραστές δημοσίου χρήματος, υπό τις “ευλογίες” του Ελεγκτικού Συνεδρίου;
• Το ανώτατο δημοσιονομικό δικαστήριο, με ευτελή προσχήματα αρνείται επίμονα την εξέταση των πραγματικών περιστατικών και των στοιχείων, λειτουργώντας ως συνήγορος υπεράσπισης διασπαθιστών του δημοσίου χρήματος;
• Το ίδιο δικαστήριο αρνείται πεισματικά την επιστροφή στο Δημόσιο προκλητικά παράνομων αποζημιώσεων και “χρειάζεται” δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια (2003 – 2021), για να παραδώσει έναν ημιτελή, μεροληπτικό και σκοπίμως ατεκμηρίωτο έλεγχο;
• Διαδοχικοί πρόεδροι του ίδιου δικαστηρίου αδιαφορούν μπροστά σε αδιάψευστα τεκμήρια παράνομων αποζημιώσεων που εισέπραξαν ακόμη και στελέχη ή σύζυγοι στελεχών αυτού;
• Ένας διοικητικός υπάλληλος, για πρώτη φορά στα χρονικά από ιδρύσεως του Ελεγκτικού Συνεδρίου, εξαναγκάζει επί σειρά ετών το ανώτατο δημοσιονομικό δικαστήριο σε ουσιαστική ακύρωση ή σε διαδοχικές διορθώσεις εκθέσεων κατασταλτικού ελέγχου, καταδεικνύοντας έτσι την πλήρη αναξιοπιστία του;
• Συμβούλιο Εφετών αγνοεί προκλητικά πλήρως στοιχειοθετημένη παραπεμπτική εισαγγελική πρόταση για κατηγορηθέντες επί σωρεία κακουργηματικών πράξεων εις βάρος του Δημοσίου και εκδίδει απαλλακτικό Βούλευμα χωρίς τον παραμικρό έλεγχο του αποδεικτικού υλικού της δικογραφίας, με μοναδικό κριτήριο την παντελώς αόριστη και ατεκμηρίωτη επίκληση της καλής πίστης;
• Αλλεπάλληλες ηγεσίες του υπουργείου Οικονομικών, στην καλύτερη περίπτωση ολιγωρούν και στη χειρότερη, υπονομεύουν τις προσπάθειες για ανάκτηση παράνομων αποζημιώσεων;
• Μπορεί όλα τα παραπάνω να λειτουργούν ανεξάρτητα και όχι διάλληλα;

Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα που ανακύπτουν μέσα από τα τεκμήρια του χρονικού της υπόθεσης των βιβλίων.

 

Μελετώντας τα, μπορεί κανείς να οδηγηθεί σε ασφαλείς απαντήσεις για τα παραπάνω ερωτήματα, που δυστυχώς, δεν είναι μεμονωμένα και στιγματίζουν το ελληνικό κράτος από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο και παρά την πρόσφατη επώδυνη χρεοκοπία, η ιστορία της χώρας μοιάζει να επαναλαμβάνεται. Πού πάει η Ελλάδα; Πού πάμε όλοι μαζί; 

 

Δεν πείθει η απάντηση του Αρείου Πάγου 

 

Υπάρχει όμως και η αντίθετη άποψη, την οποία διατύπωσε η Διοικητική Ολομέλεια του Αρείου Πάγου: «Κατά τη σημερινή της συνεδρίαση η Διοικητική Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, μετά από σχετική συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων για το θέμα του από 7η Φεβρουαρίου 2024 ψηφίσματος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και αφού εκτίμησε ότι είναι δυνατό να εγκατασταθεί στους πολίτες και στα κοινοτικά όργανα η εντύπωση ότι το Κράτος Δικαίου στην Ελλάδα υποχωρεί εξ αιτίας της διαφθοράς, που διακατέχει το σύνολο των κρατικών αξιωματούχων, συμπεριλαμβανομένου και του δικαστικού σώματος, αποφάσισε κατά πλειοψηφία (49-13) τα ακόλουθα: Διαβεβαιώνει ότι οι Έλληνες δικαστικοί και εισαγγελικοί λειτουργοί υπηρετούν το κράτος δικαίου και τις αρχές της διάκρισης των λειτουργιών, της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, της δίκαιης δίκης και της προστασίας του τεκμηρίου αθωότητας του κάθε πολίτη και εκτελούν τα καθήκοντά τους υπακούοντας μόνον στο Σύνταγμα, στους νόμους και στη συνείδηση τους» (ο εκπρόσωπος Τύπου του Αρείου Πάγου Παναγιώτης Λυμπερόπουλος-Αρεοπαγίτης).

 

Πόσο πειστική μπορεί να είναι αυτή η διαβεβαίωση που παραπέμπει στη εποχή του “αποφασίζομεν και διατάσσομεν”; Μπορεί μια τέτοια απόφαση να ανατρέψει την αντίληψη της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων πολιτών και την κατάταξη της ελληνικής Δικαιοσύνης από το World Economic Forum στην 83η θέση μεταξύ 141 χώρων, με κριτήριο την εξάρτηση από κυβερνήσεις και εταιρικά συμφέροντα; Μάλλον, εν τέλει, αποδεικνύει και στους πλέον καλόπιστους, ότι η πραγματικότητα στη Δικαιοσύνη γίνεται όλο και πιο απογοητευτική, όλο και πιο επικίνδυνη. 

 

Το μήνυμα της Λάουρα Κοβέσι 

 

Ευτυχώς για την Ελλάδα, η Ευρωπαία Εισαγγελέας, Λάουρα Κοβέσι, δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις της “απόφασης” της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου. Κατά την ακρόασή της στην Επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου, εξαπέλυσε σφοδρά “πυρά” κατά της κυβέρνησης για το έγκλημα των Τεμπών και την κατάσταση του Κράτους Δικαίου στην Ελλάδα, ως αποτελέσματα διαφθοράς!

 

Είπε χαρακτηριστικά: «Πόσες τραγωδίες σαν τα Τέμπη χρειάζονται για να καταλάβουμε ότι η διαφθορά σκοτώνει;». Αντιλαμβανόμενη την κατάσταση στην Ελλάδα, ζητά από την Κομισιόν την ακύρωση του νόμου περί ανευθυνότητας των υπουργών. 

 

Είναι εθνική ανάγκη, οι ηγεσίες των ανώτατων δικαστηρίων της χώρας να προσγειωθούν στην πραγματικότητα και να σταματήσουν να πορεύονται κωφεύουσες, εθελοτυφλούσες και αυτοθαυμαζόμενες. Όμως, και οι πολίτες έχουμε μέρος της ευθύνης. Με την κατακραυγή μας, μπορούμε να φέρουμε προ των ευθυνών τους όσους ντροπιάζουν αδίστακτα τη Δικαιοσύνη και να μετατραπεί σε πλειοψηφία η αξιόλογη μειοψηφία των Αρεοπαγιτών που αντιτάχθηκαν στην απόφαση του Αρείου Πάγου. Η Μαρία Καρυστιανού, χάραξε τον δρόμο της κοινωνικής αντιπολίτευσης. Ας τον ακολουθήσουμε. Η υπόθεση των Τεμπών και η κραυγή σύσσωμης της ελληνικής κοινωνίας μπορεί να αποτελέσουν τον καταλύτη για τον διαχωρισμό πολιτικής και δικαστικής εξουσίας και την εξυγίανση της βαρέως πάσχουσας δικαιοσύνης στη χώρα μας. 

 

*Ο Γεώργιος Μπούτος είναι πρώην Οικονομικός Επιθεωρητής και Προϊστάμενος της Διεύθυνσης Επεξεργασίας Νομοθετικών Πράξεων του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους.

 

πηγή

Με επικίνδυνη «αμεριμνησία» ανοίγουμε Κερκόπορτες σε Θράκη-Αιγαίο και Κύπρο

Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου

 

Έβλεπα τις προάλλες την πρωθυπουργική επίσκεψη στη Λέσβο που συγκέντρωσε τα φώτα της δημοσιότητας όχι τόσο για την άξια λόγου παράδοση του οδικού άξονα Καλλονή-Σίγρι, όσο για τους ”τεμενάδες” του Κυριάκου Μητσοτάκη στους Τούρκους τουρίστες εξ αφορμής της βίζας εξπρές.
 

Ήταν μια εικόνα ευχάριστη, εκ πρώτης όψεως, ταιριαστή με τα χαμόγελα ικανοποίησης των νησιωτών μας, οι οποίοι περίμεναν πώς και πώς να δουν ”Θεού πρόσωπο” από τον τουρισμό μετά την καταβύθισή του απ’ τη στιγμή της ”βάφτισης” του νησιού τους ως Κέντρου Υποδοχής προσφύγων και μεταναστών προ ετών.

 

Όμως, σε δεύτερη ανάγνωση, η όλη εικόνα γεννούσε προβληματισμό γιατί συμπλήρωνε το παζλ της υστέρησης στην Εξωτερική πολιτική μας, η οποία ήταν ανέκαθεν η αχίλλειος πτέρνα μας δεδομένου ότι δεν είχε ποτέ χαρακτηριστικά μακρόπνοης εθνικής στρατηγικής, αλλά ”γονατογραφήματος” που αναπροσαρμόζεται συγκυριακά ανάλογα με τις περιστάσεις.

 

Και οι περιστάσεις, τουλάχιστον απ’ το ’96 και εντεύθεν, απαιτούσαν μικρότερο ή μεγαλύτερο συμβιβασμό με τα ”θέλω” των ξένων (ΗΠΑ και Γερμανίας, προπάντων), ανάλογα με τον βαθμό εξάρτησης του εκάστοτε ΥΠΕΞ και του πρωθυπουργού από αυτούς.

 

”Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται και άλλα που λέγονται και δεν γίνονται”, έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Κι αυτό ισχύει κατ’ εξοχήν για την Εξωτερική πολιτική μας, ειδικά αν αυτή είναι μυστικοπαθής και έχει προκάλυμμα γεωπολιτικό υψηλού επιπέδου…

 

Έτσι πορευόμαστε καλύπτοντας με επικοινωνιακά τεχνάσματα βαθύτερες αδυναμίες μας δίνοντας ψευδή εντύπωση στον λαό περί ”εθνικά ανεξάρτητης” πολιτικής. Πολιτικής που, στην πραγματικότητα, δεν είναι ούτε ενεργητική ούτε ανεξάρτητη, όσο (σε διακυβερνητικό επίπεδο) ασκείται με βάση τον κατευνασμό και τις διαπροσωπικές σχέσεις αυτών που την ασκούν.

 

Πολιτικής που είναι επικίνδυνη για τα συμφέροντα του Ελληνισμού, γιατί επηρεάζεται από έξωθεν παρεμβάσεις και συγκλίνουν σ’ αυτήν και τα τρία ”κόμματα εξουσίας” (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ) δίνοντας την εντύπωση του κοινού μετώπου για την αντιμετώπιση της τουρκικής προκλητικότητας στο όνομα (υποτίθεται) της εθνικής σύμπνοιας.

 

Υποτίθεται, γιατί στην πραγματικότητα συναινούν στο ψαλίδισμα της αποτρεπτικής ισχύος της Ελλάδας (εξ ου και η χλιαρή αντίδραση στον σταδιακό αφοπλισμό των νησιών μας), προκειμένου να ικανοποιήσουμε τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ”Μεγάλων” του ΝΑΤΟ (ΗΠΑ-Γερμανία) τα οποία είναι αλληλένδετα με τα συμφέροντα της Τουρκίας.

 

Με δεδομένα αυτά, ευνόητα είναι τα ήξεις-αφήξεις και οι καιροσκοπικές κινήσεις, αφού – κατά πώς παίζουν το ”νταούλι” οι ξένοι – ”χορεύουμε”. Έτσι ακούσαμε τον ΥΠΕΞ μας να δηλώνει προ ημερών τη σταθερή προσήλωση της Ελλάδας στην προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος (βλ. Διάσκεψη ”Our Ocean Conference”), αλλά τον είδαμε να σιωπά όταν ο Ερντογάν ”γκρίζαρε” ακόμα και τις Κυκλάδες με αφορμή τα θαλάσσια πάρκα που εξήγγειλε ο Έλληνας πρωθυπουργός…

 

Ακούσαμε τον Γιώργο Γεραπετρίτη να δηλώνει (με αφορμή την έκτακτη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες στις 17 Απριλίου) ότι ”Η Ελλάδα δε συζητά θέματα εθνικής κυριαρχίας”, αλλά δεν τον είδαμε να ”σηκώνει το γάντι” και να απαντά στην εμπρηστική ρητορική Ερντογάν, ο οποίος θεωρεί διεκδικούμενη ουσιαστικά – ως… ”κείμενη σε διεθνή ύδατα” – όλη την νησιωτική ελληνική επικράτεια πέραν των 6 ναυτικών μιλίων απ’ τα παράλια της ηπειρωτικής Ελλάδας.

 

Τα παράλια που ανοίγονται στο Αιγαίο και όχι μόνο, γιατί η Άγκυρα έχει αμφισβητήσει και την επέκτασή μας στα 12 νμ στο Ιόνιο, την οποία εξήγγειλε ο πρωθυπουργός και ενέκρινε η Ελληνική Βουλή με ισχυρή πλειοψηφία τον Ιανουάριο του 2021.

 

Ακούσαμε τον υπουργό Εξωτερικών να δηλώνει ότι ”Πρόοδος στα ευρωτουρκικά σημαίνει σεβασμός στην κυριαρχία της Κύπρου”, αλλά δεν τον ακούσαμε να βγάζει ”κιχ” μετά την θετική εισήγηση της Ντόρας Μπακογιάννη προς το Συμβούλιο της Ευρώπης για αποδοχή του αιτήματος ένταξης του ψευδοκράτους του Κοσόβου στον ευρωπαϊκό Οργανισμό.

 

Εισήγηση-”μαχαιριά” (καθ’ υπόδειξη τρίτων…) όχι μόνο στην ιστορική σύμμαχο και ομόδοξή μας Σερβία (η οποία θεωρεί ”ιερή γη” της το Κοσσυφοπέδιο και βλέπει τους ομογενείς της σ’ αυτό να βρίσκονται υπό διωγμό από τους μουσουλμάνους Κοσοβάρους), αλλά και την Κύπρο δεδομένου ότι άνοιξε το δρόμο η ανεύθυνη πράξη της πρώην ΥΠΕΞ μας για αναγνώριση του τουρκικού ψευδοκράτους στα Κατεχόμενα δια της πλαγίας (ευρωπαϊκής) οδού…

 

Κι ας μην πάει ο κ. Γεραπετρίτης, εκ των υστέρων, να διορθώσει τα αδιόρθωτα της… ”αντ’ αυτού” δηλώνοντας ότι η Ελλάδα ”θα απέχει” από την ένταξη του Κοσόβου, γιατί δεν έχουν εκπληρωθεί θεμελιώδη ζητήματα”.

 

Δήλωση που δεν πρέπει να μας ξεγελάει, γιατί είναι άκρως υποκριτική. Υποκριτική γιατί δεν είναι διορθωτική, πολύ περισσότερο καταδικαστική της εισηγητικής πρότασης της Ντόρας στο Στρασβούργο.

 

Δεν προτίθεται, μ’ άλλα λόγια, η ελληνική πλευρά να καταψηφίσει ανοιχτά και ξάστερα την αναγνώριση του ψευδοκράτους του Κοσόβου την οποία εισηγήθηκε η επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας.

 

Απλά θα κρυφτεί πίσω απ’ την αποχή για λόγους επικοινωνιακούς, μετά την κατακραυγή που ξεσήκωσε η πράξη της πρωθυπουργικής αδελφής σε Ελλάδα και Κύπρο, όπου ηχεί ήδη εφιαλτικά η πιθανότητα… ”απτών αποτελεσμάτων” της ελληνοτουρκικής προσέγγισης στο Κυπριακό με βάση την αισιόδοξη διαπίστωση Μητσοτάκη στη Λέσβο.

 

Πέρα από τη ζημιά όμως στην Κύπρο, η εισήγηση της Ντόρας Μπακογιάννη υπέρ της εισόδου του Κοσόβου στο Συμβούλιο της Ευρώπης και η πρόθεση της Ελλάδας να κρατήσει ποντιοπιλατική στάση (βλ. αποχή απ’ την ψηφοφορία ένταξης του Κοσόβου) στο θέμα αυτό, θα ρίξουν νερό στο μύλο του ”τουρκικού” (κατά δήλωσή του) ΚΙΕΦ (Κόμματος Φιλίας Ισότητας και Ειρήνης, DEB τουρκιστί) στη Θράκη.

 

Στον μύλο του αυτονομιστικού κόμματος της Μουσουλμανικής Μειονότητας Θράκης, δηλαδή, το οποίο ψάχνει αφορμή για την ”κοσοβοποίησή” της, πράγμα που θα επιχειρήσει να εφαρμόσει ο Ερντογάν και στα Κατεχόμενα (37%) της Κύπρου.

 

Το ίδιο δυσοίωνη είναι η προοπτική και για τα κυριαρχικά δικαιώματά μας στο Αιγαίο, παρά τα περί αντιθέτου λεγόμενα. Κι αυτό γιατί δεν έπαψε να ισχύει το ”Ο Τούρκος δεν έχει μπέσα” (βλ. ελληνοτουρκικές συνυπογραφές και διακηρύξεις φιλίας), όπως ψέλλιζαν αλαλιασμένοι το 1922 οι παππούδες μας στα Βουρλά της Μικράς Ασίας.

 

Τότε που – παρά την υπόσχεση-όρκο του μουφτή στο Κοράνι ότι οι Τούρκοι δεν θα πείραζαν τους Έλληνες αν κλείνονταν στα σπίτια τους – αυτοί έσφαξαν τους περισσότερους και ρήμαξαν ό,τι ελληνικό υπήρχε (βλ. σχετικό κείμενο-ανταπόκριση του Γάλλου δημοσιογράφου Rene Puaux).

 

Δεδομένων αυτών, η αγωνία για τα νησιά του Βόρειου και Ανατολικού Αιγαίου (με επίκεντρο, κυρίως, το Καστελόριζο) περισσεύει σε όσους κοιτούν την αλήθεια κατάματα και δεν στρουθοκαμηλίζουν για κομματικούς λόγους.

 

Και περισσεύει, γιατί το Καστελόριζο – πέραν του ότι είναι ο ομφαλός των ενεργειακών κοιτασμάτων της χώρας μας – αποτελεί κομβικό σημείο συνάντησης των ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου. Έχει όμως διπλή ατυχία, γιατί:

 

1. Δεν το καλύπτει κυριαρχικά η ημιτελής ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, την οποία πανηγυρίσαμε ως ”μωρές παρθένες” το ’20 και αποτελεί ολέθριο λάθος του τότε ΥΠΕΞ Νίκου Δένδια. Κι αυτό γιατί – ναι μεν ακυρώνει τύποις το τουρκολιβυκό μνημόνιο, αλλά – αφήνει εκτός ελληνικής επήρειας (κυριαρχίας) τη μοιραία για τα εθνικά μας συμφέροντα θαλάσσια ζώνη μεταξύ 28ου-32ου μεσημβρινού (όπου ανήκουν η Ν. Ρόδος, η Κάρπαθος, η Κρήτη και το Καστελόριζο), με αποτέλεσμα το ”ποθούμενο” τελευταίο να είναι έρμαιο των βουλιμικών διαθέσεων της Τουρκίας όντας ”ακάλυπτο”. Και

 

2. Με την ηθελημένη ”αμεριμνησία” μας – που έχει την αιτία της στο casus belli και το φοβικό σύνδρομο που ”μπλοκάρει” κάθε εθνικά επωφελή κίνηση στην Εξωτερική πολιτική μας – αποφύγαμε την οριοθέτηση της ελληνικής με την κυπριακή ΑΟΖ, με αποτέλεσμα να αφήσουμε το πεδίο ελεύθερο στους Τούρκους.

 

Ελεύθερο για να δημιουργήσουν τετελεσμένα στην νησιωτική επικράτειά μας προβαίνοντας επιχειρησιακά, κατά το δοκούν, στην αναθεώρηση των Συνθηκών οι οποίες χάραξαν τα ελληνοτουρκικά σύνορα (Λωζάνη, 1923 & Παρισίων, 1947).

 

Και το ”επιχειρησιακά” βάζει στον στόχο δεκάδες ελληνικά νησιά του Αιγαίου (απ’ τα 152 της λίστας ”EGAYDAAK”, που έχουν γκριζάρει οι Τούρκοι προ ετών) με αιχμή των διεκδικούμενων το σύμπλεγμα της Μεγίστης /Καστελόριζου, το οποίο περιλαμβάνει επίσης τη Ρω και την γεωπολιτικής σημασίας Στρογγύλη.

 

Τη νησίδα-κλειδί που παίζει στρατηγικό ρόλο, ρόλο-κλειδί απ’ το 1982 (υπογραφή Σύμβασης Διεθνούς Δικαίου για το Δίκαιο της Θάλασσας, Μοντέγκο Μπέι – Τζαμάικα), αφού – αν την αποκτήσει η Τουρκία – θα έχει αυτόματα θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο και θα μας χωρίσει γεωπολιτικά από την Κύπρο ακυρώνοντας την ένωση της ελληνικής ΑΟΖ με την κυπριακή…

 

Συνελόντι ειπείν, για να καταλήξουμε συνοψίζοντας, οδηγούμαστε αβίαστα στα εξής δύο συμπεράσματα: 

1. Είναι πολυεστιακά τα κατευθυντήρια κέντρα χάραξης της Εξωτερική πολιτική μας μέσα και έξω απ’ τα σύνορά μας και γι’ αυτό εθνικά επικίνδυνα. 

2. Ανοίγουμε με ασυγχώρητα επικίνδυνη ”αμεριμνησία” Κερκόπορτες σε Θράκη-Αιγαίο και Κύπρο και θα τα βρούμε μπροστά μας, γιατί τα αρπακτικά της απέναντι όχθης εννοούν όσα λένε και δεν είναι ετερόφωτα όπως εμείς…

 

πηγή

Το υπερήφανο ΟΧΙ του Κυπριακού λαού και η μνήμη των θυμάτων της Αρμενικής Γενοκτονίας

Συμπληρώθηκαν σήμερα 20 χρόνια από το εκκωφαντικό 76.4% στο ιστορικό Δημοψήφισμα του Κυπριακού λαού με το οποίο καταψηφίστηκε το Σχέδιο Ανάν.

 

Η ΝΙΚΗ υπενθυμίζει την επέτειο αυτή με διπλό στόχο.
 

Αφενός, για να υπενθυμίσει την επί μισό αιώνα ανοικτή πληγή της ελληνικής Μεγαλονήσου, την οποία η Κυβέρνηση Μητσοτάκη άλλοτε την αγνοεί και άλλοτε την αντιμετωπίζει ως άχθος, κι αφετέρου για να φρεσκάρει τη μνήμη του ο ελληνικός λαός σχετικά με την τότε στάση του πολιτικού προσωπικού. 

 

Τότε που το λεγόμενο «συνταγματικό τόξο» (πλην ΚΚΕ) πλειοδότησε για το ΝΑΙ, επιστρατεύοντας πολιτικούς, δημοσιογράφους, ΜΚΟ και ακαδημαϊκούς αλλά ο λαός με το περήφανο ΟΧΙ δεν επέτρεψε την διάλυση του Κυπριακού κράτους. Οι Κασσάνδρες που προέβλεπαν καταστροφή μετά από το ΟΧΙ διαψεύστηκαν πανηγυρικά. 

 

Ο κύριος παράγοντας ήταν ασφαλώς η ηγετική προσωπικότητα του Τάσσου Παπαδόπουλου και το μνημειώδες διάγγελμά του λίγες ημέρες πριν το Δημοψήφισμα.

 

Το έργο του Τάσσου Παπαδόπουλου έχει μέχρι και σήμερα θετικό αντίκτυπο παρά και τον απροσδόκητο θάνατο του. 

 

Οι οριοθετήσεις ΑΟΖ της Κύπρου με Ισραήλ, Λίβανο και Αίγυπτο, χωρίς μειωμένη επήρεια (αντίθετα με την Ελλάδα 15 χρόνια αργότερα) επιτρέπουν στην Κύπρο να θεωρεί εαυτόν ενεργειακό κόμβο.

 

Το Δημοκρατικό-Πατριωτικό κίνημα ΝΙΚΗ υπογραμμίζει την αξία όλων αυτών, διότι ανατρέπουν στη ρίζα τους το φοβικό σύνδρομο που διακατέχει το ελληνικό πολιτικό σύστημα.

 

Όταν η αξιοπρεπής στάση και η εφαρμογή των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας χωρίς εκπτώσεις είναι δυνατή από ένα αδύναμο και ανίσχυρο κράτος, ευρισκόμενο μάλιστα υπό μερική κατοχή, όλοι αντιλαμβανόμαστε πόσο εφικτό είναι από την Ελλάδα.

 

Στην Αθήνα εξακολουθούμε να έχουμε το ίδιο πρόβλημα: την απουσία ενός εθνολαϊκού χώρου που θα αγωνιστεί να μετατρέψει σε κυβερνητικό έργο το αντιστασιακό πνεύμα των Ελλήνων. 

 

Αυτό το κενό έρχεται να καλύψει το Δημοκρατικό-Πατριωτικό Κίνημα – ΝΙΚΗ το οποίο θεωρεί ότι η Ελλάδα έχει βαθμούς ελευθερίας περισσότερους από όσους θέλουν (να μας κάνουν) να πιστεύουμε οι κυβερνώντες όλου του πολιτικού φάσματος.

 

Με εκτίμηση,

Γραφείο Τύπου της ΝΙΚΗΣ 
 

Η ΝΙΚΗ τιμά την μνήμη των θυμάτων της Αρμενικής Γενοκτονίας 

 

Συμπληρώθηκαν 109 χρόνια από την διάπραξη του μαζικού εγκλήματος της γενοκτονίας του Αρμενικού λαού όταν 1,5 εκατομμύριο Αρμένιοι χριστιανοί οδηγήθηκαν σε μαρτυρικό θάνατο και βασανιστήρια από τους Οθωμανούς και Νεότουρκους το 1915. Ήταν εκείνες οι πρακτικές γενοκτονίας που αποτέλεσαν και τα πρότυπα νεότερων και σύγχρονων εγκλημάτων εναντίον λαών.

 

Η σύγχρονη Τουρκία η οποία δεν έχει απολογηθεί ακόμα για το Οθωμανικό παρελθόν της συνεχίζει τις πολιτικές εκφοβισμού, δολοφονώντας, εκτοπίζοντας και αντικαθιστώντας πληθυσμούς από την Μικρά Ασία, τον Πόντο, την βόρεια κατεχόμενη Κύπρο και από τις Κουρδικές περιοχές στο Αφρίν της ΒΔ Συρίας. 

 

Το Δημοκρατικό-Πατριωτικό κίνημα ΝΙΚΗ εκφράζοντας και τα συναισθήματα του Ελληνικού λαού, τιμά την μνήμη των θυμάτων της Αρμενικής Γενοκτονίας και εκφράζει τον βαθύτατο σεβασμό του στον αδελφικό λαό της Αρμενίας ο οποίος βιώνει ακόμη και σήμερα την βία και την προσφυγιά στην περιοχή του Αρτσάχ.

 

Αιώνια τιμή και μνήμη για τα θύματα της Αρμενικής Γενοκτονίας.

 

Με εκτίμηση,

Γραφείο Τύπου της ΝΙΚΗΣ

Μειωμένη δραστηριότητα ως παιδιά, προβλήματα ως ενήλικες

Η παιδική ηλικία είναι μια ιδιαίτερη περίοδος της ζωής του ανθρώπου, που χαρακτηρίζεται από ραγδαίες αλλαγές σε σωματικό, νοητικό και ψυχολογικό επίπεδο. Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι, σ’ αυτή την ηλικιακή περίοδο υιοθετούνται συνήθειες ή στάσεις, οι οποίες μπορεί να επηρεάσουν μελλοντικά, θετικά ή αρνητικά την υγεία των παιδιών. 

 

Τα τελευταία χρόνια, η μείωση της σωματικής δραστηριότητας των παιδιών εξαιτίας της αύξησης των υποχρεώσεών τους, παράλληλα με την υιοθέτηση μη υγιεινών συμπεριφορών και καθημερινών συνηθειών (κακή διατροφή, κατανάλωση αλκοόλ, κάπνισμα, χρήση ναρκωτικών ουσιών κ.α.) έχουν δημιουργήσει μια νέα γενιά «υποκινητικών» παιδιών, τα οποία αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας (παχυσαρκία, αναπνευστικά προβλήματα, σακχαρώδης διαβήτης τύπου I, ορθοσωμικά προβλήματα κ.α.) που υποβαθμίζουν άμεσα ή έμμεσα την ποιότητα ζωής τους.
 

Τα παιδιά μειώνουν τη σωματική τους δραστηριότητα 

 

Ο καθηγητής του Τμήματος Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Δρ. Βασίλειος Γεροδήμος τονίζει στο Αθηναϊκό –Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ότι από μελέτες του Εργαστηρίου Προπονητικής του ΤΕΦΑΑ-ΠΘ φαίνεται ότι τα παιδιά στη χώρα μας από το δημοτικό στο γυμνάσιο και από εκεί στο λύκειο μειώνουν κάθε χρόνο, με την πρόοδο της ηλικίας, τα επίπεδα φυσικής τους δραστηριότητας και τις ώρες που ασκούνται συστηματικά αυξάνοντας συγχρόνως ανθυγιεινές συνήθειες και συμπεριφορές (ανθυγιεινή διατροφή, χρήση οθονών, κατανάλωση αλκοόλ, κάπνισμα κ.α.). 

 

Επιπρόσθετα, σύμφωνα με τον ίδιο, και λαμβάνοντας υπόψιν: α) ότι σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο (2022) η Ελλάδα είναι η δεύτερη χειρότερη, πίσω από την Πορτογαλία, χώρα σε ποσοστά ενασχόλησης του πληθυσμού τόσο με τη μη οργανωμένη φυσική δραστηριότητα όσο και με την άσκηση και β) τα δραματικά στοιχεία από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (WHO 2022) των ποσοστών παιδικής αλλά και ενήλικης παχυσαρκίας στη χώρα μας συμπεραίνουμε τη σημασία της άμεσης και σημαντικής παρέμβασης. 

 

Σύμφωνα με το Παγκόσμιο πλάνο δράσης για τη φυσική δραστηριότητα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (Globalactionplanforphysicalactivity 2018-2030) θα πρέπει τα κράτη να «μεταφέρουν» όλες τις σχετικές δράσεις που σαν στόχο θα έχουν την αύξηση της φυσικής δραστηριότητας σε μέρη όπου συγκεντρώνονται μεγάλα μέρη του πληθυσμού. Όσον αφορά στα παιδιά αυτό το μέρος είναι το σχολείο. 

 

Το σχολείο μπορεί να αποτελέσει μέσο βελτίωσης της υπάρχουσας κατάστασης; 

 

Η Δρ Κωνσταντίνα Καρατράντου, επ. καθηγήτρια του Τμήματος Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας τονίζει επίσης στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ότι η άσκηση, η αυξημένη φυσική δραστηριότητα και γενικότερα ο υγιεινός τρόπος ζωής μπορούν να βελτιώσουν τη σωματική και ψυχική υγεία των παιδιών, μειώνοντας τον κίνδυνο πολλών αρνητικών επιπτώσεων για την υγεία. Με βάση τα πιο πάνω οι επιστήμονες έχουν στρέψει το ενδιαφέρον τους στην εκπαίδευση, όπου το σύνολο της νέας γενιάς είναι συγκεντρωμένο, με στόχο να θεμελιωθούν υγιεινές δια βίου συμπεριφορές. 

 

Το σχολικό περιβάλλον, με τις κατάλληλες τροποποιήσεις και αλλαγές, μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην υιοθέτηση ενός υγιεινού τρόπου ζωής μέσα από τρεις βασικούς άξονες δράσης: 

 

α) Καθημερινή ενασχόληση με την οργανωμένη άσκηση στο σχολείο. Κάθε ημέρα θα έπρεπε οι μαθητές να πραγματοποιούν 30-45λεπτα προγράμματα άσκησης υπό την καθοδήγηση των καθηγητών φυσικής αγωγής που υπηρετούν στα ελληνικά σχολεία. Μεγαλύτερη ανάγκη για αυτό έχουν οι μαθητές λυκείου όπου πέρα από τις πολλές ώρες που «κάθονται στο θρανίο» (σχολείο, φροντιστήρια, μελέτη) αντιμετωπίζουν και υψηλά επίπεδα στρες και άγχους λόγω των επικείμενων τελικών εξετάσεων. 

 

β) Αύξηση της φυσικής δραστηριότητας στο σχολείο (στα διαλείμματα, κατά τη διάρκεια των θεωρητικών μαθημάτων κ.α.). Σε πολλές χώρες τα προηγούμενα χρόνια έχουν αναπτυχθεί δράσεις – καλές πρακτικές αύξησης της φυσικής δραστηριότητας κατά τη διάρκεια των θεωρητικών μαθημάτων. Τα αποτελέσματα αυτών των δράσεων ήταν εξαιρετικά όπου οι μαθητές αύξησαν τόσο τη φυσική τους δραστηριότητα όσο και τις ακαδημαϊκές τους επιδόσεις. 

 

γ) Επιμόρφωση των καθηγητών φυσικής αγωγής (καθώς είναι οι πιο εξειδικευμένοι επιστήμονες για να χειριστούν αυτά τα θέματα στα ελληνικά σχολεία) σχετικά με την εκπαίδευση των παιδιών σε θέματα συμπεριφορών υγείας. Στο σχολικό περιβάλλον τα παιδιά θα πρέπει να ενημερωθούν, να ευαισθητοποιηθούν και τελικά να εκπαιδευτούν σχετικά με τη δια βίου άσκηση, την υγιεινή διατροφή, τις υγιεινές συμπεριφορές και τα προβλήματα που προκαλούν συνήθειες, όπως το κάπνισμα, η κατανάλωση αλκοόλ, η χρήση ναρκωτικών ουσιών κ.α. 

 

Τέλος, τόσο ο Δρ Γεροδήμος όσο και η Δρ Καρατράντου προτρέπουν τους υπεύθυνους άσκησης πολιτικής στη χώρα μας να δράσουν άμεσα καθώς το πρόβλημα της υποκινητικότητας είναι πολύ σοβαρό. Όλα τα πιο πάνω μπορούν να γίνουν χωρίς κόστος για την πολιτεία με κατάλληλες οργανωτικές αλλαγές και με το ήδη υπάρχον επιστημονικό προσωπικό που υπηρετεί στα σχολεία. Επιτέλους, το ελληνικό σχολείο πρέπει να μετατραπεί από πηγή υποκινητικότητας σε πηγή κίνησης, τονίζουν.

 

healthpharma.gr

το είδαμε ΕΔΩ

Τα χαστούκια στην κυβέρνηση Μητσοτάκη από το state department

Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη Δελιβάνη

 

Τα νέα είναι, όντως, άσχημα. Διότι, οι σκληρές κατηγορίες έρχονται από τις ΗΠΑ με τις οποίες υποτίθεται ότι έχουμε άριστες σχέσεις, είμαστε σχεδόν το «χαϊδεμένο τους παιδί», όπως επίσημα υποστηρίζει η Κυβέρνησή μας. Είναι, άλλωστε, η σιωπηρή δικαιολογία μας, για το ότι εκτελούμε αδίστακτα ότι μας ζητήσουν, χωρίς να το πολύ σκεφτόμαστε, μια και είναι εκ προοιμίων για το καλό μας, έστω και αν δεν φαίνεται εκ πρώτης όψης.
 

Εξυπακούεται, ότι δεν ζητάμε ποτέ και τίποτα ως αντάλλαγμα, καθώς δεν επιτρέπουμε, καν στον εαυτό μας να σκεφτεί ότι ενδέχεται, κάποια από τα αιτήματα να στρέφονται, εναντίον μας, και να μας θέτουν σε κίνδυνο. Όπως, λ.χ. η συνεχής αποστολή πολεμικού υλικού στην Ουκρανία. Η οποία, και έχει πια έντονα απάνθρωπο περιεχόμενο, από τη στιγμή που ο πόλεμος συνεχίζεται, αποκλειστικά και μόνο, για λόγους πρεστίζ (prestige) της Δύσης. Οι αποστολές αυτές, οπλικών συστημάτων, δεν ανακοινώνονται στον ελληνικό λαό, γιατί κρίνεται προτιμότερο να μην τις γνωρίζει, μια και (κακώς) διαφωνεί.

 

Και να τώρα, που οι ΗΠΑ, που μας κάνει σκουπίδι, και για το κράτος δικαίου μας, και για τις ατομικές ελευθερίες εντός της χώρας μας.

 

Οι κατηγορίες και η ελληνική Δικαιοσύνη

 

Σίγουρα, και πριν από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, η τραγική αξιολόγηση των θεσμών, από τον ελληνικό λαό, και ειδικότερα για τη Δικαιοσύνη, όπου μόνο 3 στους 10 Έλληνες την εμπιστεύονται, είναι αρκούντως ενδεικτική της κατάστασης που επικρατεί στην Ελλάδα.

 

Και είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ότι το φιάσκο, που διεξάγεται μέσα από το έγκλημα των Τεμπών, ρίχνει μαύρα και ολοένα πυκνότερα πέπλα, επάνω στην ελληνική Δικαιοσύνη, για τους εν γένει χειρισμούς της. Το ίδιο και οι αήθεις επιθέσεις αρμοδίων εναντίον της Ευρωπαίας Εισαγγελέως, η οποία ήρθε για να διερευνήσει το τι συμβαίνει με την υπόθεση αυτή και απειλήθηκε με πειθαρχικά, καταγγελίες, κίνδυνο απώλειας της θέσης της και υποβάθμιση της προσωπικότητάς της. Ήταν, σαφέστατα, ανεπιθύμητη. Το ίδιο, με τους 1.350.000 Έλληνες που απαίτησαν την άρση (επιτέλους) της ασυλίας των υπουργών που βαρύνονται με σκιές (αδιάφορο, αν πιθανόν αθωωθούν εκ των υστέρων), και αυτή δεν δόθηκε. Το ίδιο με την αδιαφορία των αρμόδιων, ενόψει δημοψηφίσματος, που δείχνει το 80% των ερωτηθέντων να πιστεύουν στη συγκάλυψη των όσων συνέβησαν στα Τέμπη. Το ίδιο με την άκρως κακόγουστη προσπάθεια απόδοσης της καταιγίδας, για τα Τέμπη, σε «εργαλειοποίηση» για πολιτικούς λόγους. Το ίδιο και η σχεδόν εχθρική αντιμετώπιση των συγγενών των θυμάτων, από αξιωματούχους, αλλά και από τη Δικαιοσύνη. Το ίδιο και οι κυβερνητικές δηλώσεις, για τα Τέμπη, που εκ των υστέρων αποκαλύπτονται αναληθείς.

 

Μένω στα Τέμπη γιατί, δυστυχώς, το εκεί έγκλημα άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου, για το τι μπορεί να συμβαίνει εντός της Δικαιοσύνης. Το πλήγμα είναι ασήκωτο, καθώς η Δικαιοσύνη ήταν ανέκαθεν το τελευταίο οχυρό του λαού, όπου πίστευε ότι θα έβρισκε το δίκαιό του.

 

Γίνεται, γενικώς, δεκτό ότι οι δικαστές είναι ανεξάρτητοι και δεν υποκύπτουν σε πιέσεις, κάθε είδους και μορφής, εξαγοράς της συνείδησής τους έναντι υποσχέσεων τοποθέτησής τους σε υψηλές θεσμικές θέσεις κλπ..κλπ. Και θέλω να πιστεύω ότι έτσι ακριβώς είναι η κατάσταση στην ελληνική Δικαιοσύνη. Το πρόβλημα, ωστόσο, έγκειται στο γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν το πιστεύει, και ανεξαρτήτως του αν έχει ή όχι δίκαιο, είναι κατεπείγουσα η ανάγκη να γίνει κάτι, προκειμένου να επανέλθει η λαϊκή εμπιστοσύνη στη λειτουργία της Δικαιοσύνης.

 

Κεκαλυμμένες μορφές ανελευθερίας του Τύπου

 

Και δύο λόγια για την ελευθερία του Τύπου. Επισήμως, είναι αλήθεια, ότι δεν διαπιστώνεται περιορισμός της, εφόσον ο καθένας μπορεί να υποστηρίξει και να γράψει ότι πιστεύει. Ο έλεγχος, ωστόσο, είναι παρών, αποδεικνύεται αποτελεσματικός, και στην πορεία του χρόνου εξελίσσεται ολοένα και πιο ευρηματικός. Πρόκειται για τα συστημικά ΜΜΕ, τα οποία και λαμβάνουν, κατά καιρούς, παχυλές κυβερνητικές ενισχύσεις, και τα οποία επιδίδονται, συστηματικά:

 

*σε αποσιώπηση ειδήσεων, όταν αυτές είναι δυσάρεστες για την Κυβέρνηση

*σε υποβάθμιση της σημασίας τους

*σε αλλοίωση του νοήματός τους

*σε πιέσεις δημοσιογράφων να αποσιωπήσουν τυχόν σκάνδαλα.

 

Έτσι, άτομα που παραμένουν προσηλωμένα στα συστημικά ΜΜΕ (παρότι η ακροαματικότητα τους συρρικνώνεται συνεχώς) εμφανίζονται, συχνά, να αγνοούν σημαντικά γεγονότα ή να τα έχουν καταγράψει με θετικό πρόσημο για τη χώρα και την Κυβέρνηση, ενώ αυτό ήταν σαφέστατα αρνητικό.

 

Παράλληλα σε αυτής της κατηγορίας τα ΜΜΕ, αποκλείεται συστηματικά η συμμετοχή, σε συζητήσεις, ατόμων που παρότι διαθέτουν την εκάστοτε απαιτούμενη εξειδίκευση, οι θέσεις τους όμως δεν οριζοντιώνονται με τις αντίστοιχες κυβερνητικές. Και επειδή συμβαίνουν και κάποια λάθη, κατά την πρόσκληση συζητητών, είναι αρκετά σύνηθες το (όντως διασκεδαστικό) φαινόμενο της σχεδόν βίαιης αφαίρεσης του λόγου τους, όταν αυτός αντιτίθεται στη γραμμή που έχει δοθεί και που επιβάλλεται να ακολουθηθεί.

 

Φυσικά, αυτά, και πολλά άλλα που δεν περιλαμβάνω στο παρόν σύντομο σημείωμα μου, είναι ιδιαιτέρως σοβαρά και ιδιαιτέρως δυσάρεστα για το εύρος της Δημοκρατίας, που ισχύει στην Ελλάδα.

 

Πως θα έπρεπε να υπερασπιστεί η Κυβέρνηση;

 

Το πως θα απαντήσει η ελληνική Κυβέρνηση, στην ομοβροντία των εναντίον της κατηγοριών, από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ αποτελεί, σίγουρα, πονοκέφαλο. Η καλύτερη, ασφαλώς, υπεράσπισή της θα ήταν η επίθεση. Με αναφορά, ανάμεσα και σε άλλα, στο Κυπριακό, το οποίο δεν είχε τις ευλογίες της Ουκρανίας, ενώ θα έπρεπε, καθώς και στο συνεχές γκριζάρισμα του Αιγαίου, που καταπατά το Διεθνές Δίκαιο, χωρίς αντίδραση των ΗΠΑ. Ίδωμεν!

 

πηγή

Οι Σκοπιανοί ψηφίζουν για πρόεδρο και ακυρώνουν μόνοι τους την επαίσχυντη "Συμφωνία των Πρεσπών"....

Στον χθεσινό πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στα Σκόπια η υποψήφια του δεξιού αντιπολιτευόμενου κόμματος VMRO-DPMNE, η Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα, επικράτησε πανηγυρικά με διπλάσιο ποσοστό του βασικού της αντιπάλου, του υποψηφίου του κυβερνώντος Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SDSM) και απερχόμενου προέδρου της χώρας, του Στέβο Πεντάροφσκι.

 

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα που ανακοίνωσε η Εθνική Εκλογική Επιτροπή της χώρας, με καταμετρημένο το 92% των ψήφων, η Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα συγκεντρώνει ποσοστό 40%, ενώ ο Στέβο Πεντάροφσκι μόλις 20% των ψήφων.
 

Τρίτος έρχεται ο υποψήφιος του συγκυβερνώντος αλβανικού κόμματος DUI και υπουργός Εξωτερικών των Σκοπίων Μπουγιάρ Οσμάνι (13,6%) και τέταρτος ο υποψήφιος του συνασπισμού τεσσάρων αντιπολιτευόμενων αλβανικών κομμάτων Άρμπεν Ταραβάρι (9,6%).

 

Στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών συμμετείχαν επτά υποψήφιοι. Για να εκλεγεί κάποια ή κάποιος πρόεδρος της Δημοκρατίας των Σκοπίων από τον πρώτο γύρο απαιτείται να εξασφαλίσει πάνω από το 50% επί του συνόλου του εκλογικού σώματος στη χώρα, κάτι που εξαρχής θεωρείτο εντελώς απίθανο να συμβεί. Συνεπώς θα διεξαχθεί δεύτερος γύρος, μεταξύ των δύο επικρατέστερων του πρώτου.

 

Ο δεύτερος γύρος, στον οποίο θα συμμετάσχουν η 70χρονη Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα και ο 60χρονος Στέβο Πεντάροφσκι, θα διεξαχθεί σε δύο εβδομάδες (8η Μαΐου) – ταυτόχρονα με τις βουλευτικές εκλογές.

 

Η Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα σε δηλώσεις της αργά χθες το βράδυ έκανε λόγο για «εξαιρετικό αποτέλεσμα».

«Είμαι υπερήφανη για τους πολίτες, όχι μόνο γι’ αυτούς που με ψήφισαν, αλλά και για τους υπόλοιπους, είμαι ιδιαίτερα υπερήφανη για τα μέλη του VMRO-DPMNE και για τη στήριξή τους» σημείωσε η κυρία Σιλιάνοφσκα.

 

Ο Στέβο Πεντάροφσκι αναγνώρισε πως το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό γι’ αυτόν, πρόσθεσε ωστόσο ότι θα προσπαθήσει για την ανατροπή στον δεύτερο γύρο.

 

Ο αρχηγός του VMRO-DPMNE Χρίστιαν Μίτσκοσκι μίλησε για «πολιτικό τσουνάμι» στη χώρα και εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι η Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα θα είναι η νέα πρόεδρος, ενώ το κόμμα του θα σημειώσει «τεράστια» νίκη στις βουλευτικές εκλογές και θα σχηματίσει την επόμενη κυβέρνηση.

 

Ο αρχηγός του SDSM Ντιμίταρ Κοβάτσεφσκι αναγνώρισε ότι το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών δεν ήταν αυτό που ανέμενε το κόμμα του. Ο Ν,Κοβάτσεφσκι εκτίμησε ότι οι ψηφοφόροι τιμώρησαν την κυβερνώσα παράταξη για λάθη και αστοχίες της, ενώ έκρινε ότι το αποτέλεσμα «αποτελεί ταυτόχρονα πλήγμα για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας».

 

Πολιτικοί αναλυτές στα Σκόπια σχολιάζουν πως το κυριότερο στοιχείο του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών ήταν το εύρος της νίκης της υποψήφιας του VMRO-DPMNE Σιλιάνοφσκα, το οποίο ξεπέρασε ακόμη και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις της ίδιας της παράταξης της αξιωματικής αντιπολίτευσης και είναι σχεδόν αδύνατο να ανατραπεί στον δεύτερο γύρο.

 

Εκτιμούν επίσης ότι το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών στέλνει μήνυμα «αποδοκιμασίας» στο κυβερνών Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, το οποίο μετά την αποχώρηση του Ζόραν Ζάεφ από την ηγεσία του φυλλορροεί. Στις βουλευτικές εκλογές της 8ης Μαΐου το SDSM διατρέχει κίνδυνο να υποστεί συντριπτική ήττα, προσθέτουν.

 

πηγή

 

ΣΧΟΛΙΟ

 

Για να καταλάβουμε τι άποψη της υποψήφιας προέδρου των Σκοπίων αλλά και του αρχηγού του κόμματος από το οποίο υποστηρίζεται, σας παραθέτω απόσπασμα άρθρου της 11-04-2024.

 

Η υποψήφια του αντιπολιτευόμενου VMRO-DPMNE στις προεδρικές εκλογές που θα διεξαχθούν στις 24 Απριλίου, Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα θεωρεί πως το θέμα με τη Συμφωνία των Πρεσπών παραμένει “ανοιχτό”, ενώ η ίδια δεν θα χρησιμοποιεί τη νέα ονομασία της χώρας, Βόρεια Μακεδονία. 

 

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, στο επίσημο πρόγραμμα της Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα ενόψει των προεδρικών εκλογών, που παρατίθενται στην ιστοσελίδα του VMRO-DPMNE, οι θέσεις της υποψήφιας του κόμματος αυτού για τη Συμφωνία των Πρεσπών είναι οι εξής: 

 

«Η Συμφωνία των Πρεσπών, συμπεριλαμβανομένων των συνταγματικών τροποποιήσεων, εγκρίθηκε κατά παράβαση του εθνικού δικαίου και συνιστά επίμαχο θέμα στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου, ιδίως σε σχέση με το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, την αρχή της ισότητας των κρατών, την παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις ενός κυρίαρχου κράτους, ενώ η παρείσφρηση στην ταυτότητα, συνιστά επιπλέον και σοβαρή παραβίαση των συλλογικών και ατομικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων των πολιτών της Μακεδονίας. Τόσο από νομικής όσο και από πολιτικής άποψης εξακολουθώ να θεωρώ ότι το θέμα παραμένει ανοιχτό.

 

Σεβόμενη την ξεκάθαρα εκπεφρασμένη βούληση των μακεδόνων πολιτών τον Σεπτέμβριο του 1991 (σ.σ.στο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της χώρας), καθώς και τον Σεπτέμβριο του 2018 (σ.σ. στο δημοψήφισμα για τη Συμφωνία των Πρεσπών), αλλά και ως πολίτης, στις δημόσιες δηλώσεις μου δεν θα χρησιμοποιώ τον επιθετικό προσδιορισμό βόρεια». 

 

Η Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα είχε εκφράσει τις ίδιες απόψεις και στη διάρκεια των τελευταίων προεδρικών εκλογών που είχαν διεξαχθεί τον Μάιο του 2019, ως υποψήφια του VMRO-DPMNE. Στις εκλογές εκείνες, η Σιλιάνοφσκα είχε ηττηθεί από τον νυν πρόεδρο της χώρας, Στέβο Πεντάροφσκι.

 

Σημειώνεται ότι πριν από μερικές ημέρες και ο αρχηγός του δεξιού αντιπολιτευόμενου VMRO-DPMNE, Χρίστιαν Μίτσκοσκι ανέφερε πως γι’ αυτόν το όνομα της χώρας είναι και θα παραμείνει σκέτο “Μακεδονία”. 

 

Συγκεκριμένα, ο Χρίστιαν Μίτσκοσκι, κατά τη διάρκεια τηλεοπτικού debate που είχε με τον αρχηγό του κυβερνώντος Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, (SDSM) Ντιμίταρ Κοβάτσεφσκι, ερωτηθείς πώς θα κατονομάζει τη χώρα, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, σε περίπτωση που εκλεγεί πρωθυπουργός της χώρας, απάντησε ως εξής: 

 

«Δεν ξέρω γιατί θα πρέπει εμείς να αλλάξουμε συμπεριφορά, εάν λάβουμε την εμπιστοσύνη των πολιτών. Για μένα η Μακεδονία είναι και θα είναι Μακεδονία. Πάνω σε αυτό δεν υπάρχουν αμφιβολίες. Οι πρόγονοί μου θα είναι περήφανοι για μένα, για ό,τι κάνω για τον λαό και τη χώρα μου. Πάνω σε αυτό δεν υπάρχουν αμφιταλαντεύσεις. Δεν αλλάζω τις θέσεις μου».